پیشگفتاری از کتاب ” اوج ارادت ” :
از کارآمدترین شیوه های تربیتی قرآن کریم که در راستای هدایت گری بشریّت نقش آفرینی بسیاری نموده و در سیره تبلیغی معصومینعلیهم السلام نیز به چشم می آید، بیان قصص و داستان هایی شگفت از گذشتگان است که در عین جذابیّت و ربایندگی افکار، نکات و درس های فراوانی به همراه دارد. در واقع حکایاتِ پرتلاطم و هیجان انگیز پیشینیان همچون چراغی تابنده، مسیر پیش روی آیندگان را نورافشانی نموده و در شکل گیری و تکوین شخصیّت افراد (و اقوام) و تعیین سرنوشت آنان تأثیر بسزایی دارد.
به هنگام مطالعه و کندوکاو در زندگی نامه فقهاء و عالمان دینی با هجمه ای از موفقیّت ها و افتخارات مواجه می شویم که در وهله اوّل برای بسیاری غیر عادی انگار می شود! به گونه ای که تربیت و پرورش شاگردان نام آور، تأسیس مدارس و کتابخانه ها و بیمارستان ها، رسیدگی به فقراء و ایتام، تألیفات متعدّد علمی، مناظرات و مبارزات سیاسی و فرهنگی و… تنها بخشی از آن همه فعالیّت های بی وقفه محسوب می شوند.
اگرچه نمی توان همّت والا، غایت بلند و تلاش های شبانه روزی آن بزرگ مردان تاریخ را نادیده در نظر گرفت، امّا آن چه در موفقیّت های آنان بیشتر رُخ نموده و تأثیر مستقیمی در این مهمّ داشته است، تداوم ارتباط و توسّل به ساحت مقدّس اهل بیتعلیهم السلام بوده است.
با تحلیل و بررسی تاریخ مرجعیّت شیعه به این نتیجه خواهیم رسید که تمسّک و توسّل به خاندان عصمت و طهارتعلیهم السلام ریشه در بسیاری از موفقیّت های بزرگ شیعیان دارد. به عنوان نمونه می توان به ماجرای حیرت آور قهرمان مبارزه با استعمار، میرزای شیرازی بزرگ و فتوای تحریم تنباکوی او اشاره نمود که به راستی موجب سربلندی شیعیان و نگون ساختن مکر و نیرنگ اجانب و بدخواهان گردید.
در این باره از شاگرد به نام میرزای شیرازی، – آیت الله سیّد محمّد فشارکی که مصلحت و اقتدار مسلمین را در صدور هر چه سریع تر فتوا می دانست و از تأخیر میرزا به شدّت نگران بود – نقل شده است که روزی به میرزا عرض کرد:
شما حقّ استادی، تعلیم و تربیت و سایر حقوق بر من دارید، ولی خواهش می کنم به اندازه چند دقیقه اجازه دهید تا من آزادانه نظر خود را بیان کنم. میرزا از پیشنهاد ایشان استقبال کرده و می فرماید: بگویید.
سیّد محمّد می گوید: سیّد! چرا معطّلی؟ فکر نکنم از این که جانت به خطر می افتد، هراسی به دل راه دهی! پس چه بهتر که بعد از خدمت به اسلام و تربیت علمی عدّه ای، به سعادت شهادت برسی که موجب رستگاری شما و افتخار ماست.
میرزای شیرزای جواب می دهد: اوج ارادت | بریده هایی از سلوک حسینی در تاریخ عالمان شیعه
من نیز چنین عقیده ای دارم، ولی می خواستم به دست دیگری نوشته شود و امروز به سرداب مطهّر (که امام زمانعلیه السلام در آن جا غائب شده) رفتم و این حالت دست داد و نوشتم و فرستادم. و لله المستعان و له الشکر علی وضوح الحجّه[1].
به راستی که غوغای چندین سطر دست نوشته در تمام ممالک و بلاد ایران نمی تواند بدون ارتباط با عنایت امام زمانعلیه السلام به شیعیان و مرجعیّت آنان بوده باشد.
در میان توسّلات و انس گیری رهبران جامعه ایمانی شیعه با پیشوایان خود، وابستگی و دلبستگی شدید آنان به امام حسینعلیه السلام به شدّت خودنمایی می کند! دلبستگی و پیوندی که از یک حرارت و جوشش درونی نشأت گرفته و در مقاطع مهمّی از زندگی پر برکت آنان به ظهور و بروز رسیده است.
پیاده روی های هر ساله شب های جمعه از نجف أشرف به سمت کربلای معلّی، حضور مداوم و مصرّانه در دسته جات عزاداری، خدمت به مواکب و دسته جات سینه زنی، روضه خوانی و بسیار گریستن در مصائب آن امام همام، به وضوح گویای این موضوع می باشد. به گونه ای که بسیاری از آنان – با وجود این که صاحب رساله بودند و مقلّدین بسیاری داشتند – زندگی خود را وقف بر خدمت به امام حسینعلیه السلام و زوّار آن حضرت کرده بودند.
نوشتار پیش رو تنها نمی از دریای عشق و ارادت عالمان دینی به سیّد و سالار شهیدان، امام حسینعلیه السلام است که به راستی بزرگترین و مهم ترین درس ها و نکته های زندگانی معنوی را به ما رهنمون می شود! امید است ما نیز همچون شاگردان مکتب اهل بیتعلیهم السلام با توسّل و انس پیدا نمودن با آن حضرت رهپوی مسیر آنان بوده و در این طریق بتوانیم بیش از پیش عرض نوکری و خدمت گزاری نماییم.
[1]. خورشید حوزه های علمیه، ص34
ثبت دیدگاه