. . .یا وَلِىَّ اللَّهِ انَّ بَیْنی وَبیْنَ اللَّهِ عَزَّ وَجَلَّ ذُنُوباً لا یَاْتی عَلَیْها الّا رِضاکُمْ. . .
آیت الله سید علی میلانی در شرح این فقره از زیارت جامعه کبیره مینویسد:
در این فقره از زیارت چنین خطاب مى کنیم:
اى کسانى که خداوند متعال به شما مقامات بلندى داده است و در اثر عبادت و بندگى در درگاه ربوبى، مقرّب هستید، بین من و خداى من، گناهانى وجود دارد و من معصیت کار در درگاه الهى هستم که شما باید وساطت کنید.
به راستى اگر مورد رضاى ائمه اطهار (علیهم السلام) نباشیم و مأموران الهى بخواهند خیلى سخت گیرى کنند و با دقت به حساب انسان برسند، کار بسیار خراب است؛ چرا که به هر حال، انسان معصوم نیست؛ بلکه بنده اى ضعیف، عاجز و ناتوانى بیش نیست.
البته ما مى خواهیم در این مسیر گام برداریم و بالا برویم و واقعاً مى خواهیم که توفیقش را باید خودشان عنایت کنند و راهشان را هم باید خودشان ارائه نمایند. به هر حال، از انسان گناه سر مى زند. در دعاى ابوحمزه مى خوانیم:
إِلهِی لَمْ أَعْصِکَ حِینَ عَصَیْتُکَ وَ أَنَا بِرُبوُبِیَّتِکَ جاحِدٌ، وَ لا بِأَمْرِکَ مُسْتَخِفٌّ، وَ لا لِعُقُوبَتِکَ مُتَعَرِّضٌ، وَ لا لِوَعِیدِکَ مُتَهاوِنٌ، وَ لکِنْ خَطِیئَهٌ عَرَضَتْ وَ سَوَّلَتْ لِی نَفْسِی وَ غَلَبَنِی هَوایَ، وَ أَعانَنِی عَلَیْها شِقْوَتِی…
اى خداى من! آنگاه که از تو نافرمان کردم، پروردگارى تو را انکار نکردم، فرمان تو را سبک نشمردم، به کیفر تو اعتراض ننمودم و وعده مجازات تو را بى اهمیت ندانستم؛ بلکه گناهم خطایى بود که براى من عارض شد، نَفْسم بر من جلوه کرد، هوا و هوس بر من چیره شد و بدبختیم با آن همکارى کرد …
بر این اساس، باید ائمّه اطهار (علیهم السلام) ما را شفاعت کنند. البته هر گناهى که از بنده در برابر خداوند متعال سر بزند با توجه به عظمت خداوند متعال، گناه بزرگى است.
از طرفى، گناهانى از انسان سر مى زند که ناگفتنى است؛ گناهانى که در خلوت ها و فرصت هایى شیطان بر او غالب مى شود و جز خداوند متعال، هیچ فردى بر آن گناه، اطلاع ندارد.
از این رو، ما به ائمه اطهار (علیهم السلام) خطاب مى کنیم: شما هستید که قرب و منزلت دارید. شما ولایت مطلقه دارید، مادامى که درِ خانه شما را بلد هستیم و شما ما را طرد نکرده اید جاى دیگر نمى رویم.
اگر شما ما را بپذیرید و ما را شفاعت کنید، مشکل حل مى شود. پس به حق آن خدایى که شما را محرم اسرار خودش قرار داده و مطالبى را به شما گفته که به دیگران نگفته، بخشش گناهان ما را از خداى متعال بخواهید.
منبع: با پیشوایان هدایتگر (نگرشى نو به شرح زیارت جامعه کبیره)، ج4، ص 351 – 353
ثبت دیدگاه