سخنان حجت‌الاسلام و المسلمین اسماعیل فردوسی پور، از خواص و یاران نزدیک امام خمینی (رحمه الله):
دکتر ابراهیم یزدی پس از درگذشت دکتر علی شریعتی به نجف آمده و مدت 12 روز مهمان اینجانب بودند. ایشان هر شب در جلسات «روحانیون مبارز خارج از کشور» شرکت می کردند،
یک شب گفتند: شما برای دکتر شریعتی هیچ کار نکردید!
پاسخ دادیم: ما چه کار می توانستیم بکنیم؟
گفتند: اولا یک تسلیتی برای پدر ایشان تلگراف می کردید و ما هم آن را در خارج از کشور پخش می نمودیم. دوم این که در یکی از مساجد مجلس فاتحه و گرامیداشتی برگزار می کردید.
من گفتم: هر دو مطلب را باید به عرض امام برسانیم تا ایشان نظر نهایی را بدهند. در این لحظه یکی از دوستان ناراحت شده و گفت: تو هر کاری را که موافق نیستی می گویی که امام باید نظر بدهد!!
گفتم: یعنی چه؟! اگر امام مخالف این برنامه است من از الان می گویم که مخالفم ولی شما از کجا می دانید که ایشان مخالفند؟!
خلاصه، اینجانب تسلیت نامه ای را نوشتم و آقایان دکتر یزدی، محمد منتظری و املایی آن را دیده و تایید کردند. فردای آن شب، ساعت 8 صبح به منزل امام رفتم و در زدم. حاج علی در را باز کرد.
گفتم: «آقا» کجاست؟
پاسخ داد: «آقا» در پشت بام قدم می زنند.
تسلیت نامه را به او داده و گفتم: این را بگذار بر روی میز امام تا آن را ببینند و نظرشان هر چه بود، سریعا به من خبر بده.
سپس به منزل خودم برگشتم و تازه در را پشت سرم بسته بودم که دیدم یکی با عجله در را می کوبد. تعجب کردم وقتی که در را باز کردم دیدم حاج علی است.
گفتم: چیه؟! گفت: آن چه بود که به من دادی؟! من رفتم اتاق امام، دیدم که ایشان از پشت بام برگشته و مشغول مطالعه و کارند. ایشان به محض این که نامه را دیدند،
فرمودند: این را کی به شما داد؟
عرض کردم: فردوسی پور.
فرمودند: سریعا برو و بهش بگو که بیاید این جا. فورا خودم را به خدمت امام رساندم و دستشان را بوسیدم،
ایشان فرمودند: این چیزهایی که شما نوشته اید، همه اش درست نیست و بعضی ها دروغ است. شما اصلا برای چه این کار را می کنید؟!
عرض کردم: آقای یزدی چنین کاری را پیشنهاد کردند و در جلسه بحث شد و دوستان نیز تصویب نمودند. حالا اگر شما تایید بفرمایید، اقدام خواهیم کرد.
امام فرمودند: دکتر شریعتی خوب می نوشت، خوب بیان می کرد اما متاسفانه اشتباهاتی داشت که ای کاش نمیداشت. امام چهار مورد از اشتباهات شریعتی را عنوان کردند که از آنها توهین به علما و تز اسلام منهای روحانیت را به خاطر دارم و سپس فرمودند ارسال چنین چیزی ضرورت ندارد.
عرض کردم: اما مطلب دوم که به تصویب دوستان رسیده است این که در یکی از مساجد برای ایشان مجلس ختمی را برگزار بکنیم. البته می دانیم که در نجف استقبال نخواهند کرد اما در خارج تاثیر مثبتی خواهد داشت.
فرمودند: شماها نمی توانید خودتان را از من جدا کنید. این کار به اسم من منعکس خواهد شد و من نمیخواهم چنین بشود، شما این کار را هم نکنید.
{بعد از پیگیریهای زیاد دکتر یزدی و در پاسخ به تلگراف های گوناگون، امام، نهایتاً تعبیر «فقد دکتر علی شریعتی» را به کار بردند!}.
ثبت دیدگاه